Ze had geen zin meer om aan het handje van de platenmaatschappij te lopen. Dan begin je dus een eigen label. Zodat je, wanneer je zin hebt om een liedje te schrijven over rijdende zeppelins (die grote Amerikaanse caravans), dat gewoon op je plaat kunt zetten zonder dat iemand zegt: zou je dat nou wel doen? Je kunt ook maar tien nummers op je 37 minuten durende album zetten, als je dat voldoende vindt. Dat Shelby Lynne daar na negen albums achter komt, is rijkelijk laat. Maar soit. De oudere zus van Allison Moorer meanderde op die backcatalogue tussen soul, country en soft-rock (met als uitschieters het doorbraakalbum I Am Shelby Lynne en de Dusty Springfield-tribute Just a Little Lovin’) en doet dat vanzelfsprekend op Tears, Lies, and Alibis ook. Ze heeft een bijzonder mooie, een tikje hese stem die liedjes over de donkere kanten van de liefde precies de juiste melancholie meegeeft. Maar ook een ultrakort, zonnig klinkend soulliedje als “Why Didn’t You Call Me” krijgt er een frisgewassen bloesemgeur van. Ondanks de bloedend-harttekst. ‘Freedom’s just another word for nothing left to lose’, zong Janis Joplin ooit. Shelby Lynne heeft zichzelf bevrijd, hoeft zich niet meer te bewijzen maar kan gewoon die mooie liedjes schrijven die ze zelf wil. Vooral doorgaan.
mij=Everso / Proper / Rough Trade
2 reacties