Het excuus is dat “I Want You Back” van The Jackson Five het eerste singletje was dat Sheryl Crow kocht. De onderliggende boodschap is duidelijk: met 100 Miles From Memphis vult mevrouw Crow geen writer’s block op en ook probeert ze niet gemakzuchtig aan de verplichtingen van haar platencontract te voldoen. Nee, het is de rechtvaardiging van haar besluit om een album op te nemen dat ver verwijderd is van wat ze normaliter doet: popliedjes maken met een countryfeel. En haar geboorteplaats in Missouri is nu eenmaal zo’n 100 mijl verwijderd van Tennessee. Tsja. De poging tot geile funk (“Our Love Is Fading”), de slappe reggae (“Eye To Eye” – met een rol voor Keith Richards) en een suffe cover als “Sign Your Name” die de drie openingsliedjes vormen maken het duidelijk: 100 Miles From Memphis is een poging om een ingedutte carrière weer op de rails te zetten. Een poging die jammerlijk mislukt. Sheryl Crow kan wel degelijk zingen, maar of ze het liedje nu zelf geschreven heeft of dat ze zich waagt een cover, het gebrek aan relevantie is overduidelijk. En als ze er nu maar lol in had, maar in werkelijk geen enkel liedje hoor ik ook maar enig plezier. Zelfs niet in het afsluitende “I Want You Back”. Wat een treurnis.
mij=A&M / Universal
Hear hear.
Toch vond ik haar vorige cd prima. Of vonden jullie die ook al ruck?
Het gebrek aan wát? Tssssss…. 😉
DubbelMono toch, nu heeft ze haar geplande Europese tour gecanceld wegens te weinig verkochte kaarten. Schaam u voor deze recensie… 😉