Ik beleefde een leermomentje na een eerste luisterbeurt van het Noorse Shining. Blijkbaar heb ik de neiging om nieuwe albums omgekeerd evenredig kritisch te beluisteren als de mate van populariteit bij ondergetekende. De band heb ik hoog zitten, zeker na het overweldigende en grensverleggende Blackjazz uit 2010, maar in eerste instantie vond ik de nummers op One One One wat te kort, te songgericht, en het geheel leek ditmaal wel heel erg te zijn dichtgesmeerd. Het is maar wat je er van verwacht. Alsof topsporters altijd moeten winnen. Alsof Usain Bolt altijd onder de 9,75 seconden moet kunnen sprinten. Nee, natuurlijk knalt deze industriële jazzmetal nog steeds ongenaakbaar fijn en opgefokt door de speakers. Natuurlijk spelen ze zich het snot voor de ogen. Natuurlijk is het nog steeds alsof je een door een hondsdolle, schuimbekkende Rottweiler wordt verscheurd. De gitaren beuken nog steeds fijn door de speakers, de synths volgen nog steeds onnavolgbare paden, de zang is weer lekker maniakaal en het drumspel is strakker en sneller dan ooit. Het knettert heerlijk neurotisch op de vierkante centimeter. Het is boeiend hoe Shining zich blijft ontwikkelen, van de akoestische en avant-garde jazz van vroeger tot de alles verwoestende, maar o zo razend knap, minutieus gecomponeerde nummers van nu. Met One One One nu dus ook verkrijgbaar in een extra compacte verpakking met een extra lik melodie. Na meerdere luisterbeurten, waarbij de songs steeds dieper op me bleven insnijden, moet ik toegeven dat dit toch ook weer een messcherp album is op topniveau. Dan ligt de nuance hier dus net iets anders, maar het glas is niet half leeg. Absoluut niet. Het glas blijkt uiteindelijk tjokvol lekkers te zitten.
mij=Indie / Suburban
4 reacties