Shirley & Lee was een Amerikaans popduo uit de jaren vijftig dat in 1956 met “Let the Good Times Roll” een behoorlijke hit scoorde. Het zit er dik in dat de Britse familie Lee groot fan was van het duo en besloot hun zoon daarom maar Shirley te noemen. Fijn, zulke ouders. Met zo’n naam is een carrière in de muziek nagenoeg onontkoombaar en Shirley Lee zit dan ook al sinds begin jaren negentig in de Londense indieband Spearmint, een naam die waarschijnlijk alleen bij de fanatiekste NME-lezers bekend zal voorkomen. De hele band doet mee op deze tweede solo-release van Lee. Blijft vreemd, zo’n zanger die een solo-album wil maken maar wel zijn hele band vraagt mee te spelen. Hoe solo ben je dan nog? Waar Spearmint vaak vergeleken wordt met het sprankelende van bands als The Lightning Seeds, is Winter Autumn Summer Spring een album dat verhalend, ingetogen en vooral erg persoonlijk is. Het is een indrukwekkend stuk werk, dat bestaat uit dertig nummers die in vier seizoenen zijn ingedeeld. Het winterdeel waarmee het album wordt geopend, begint meteen opbeurend: ‘I think about death, because that’s what men think about.’ Toch lijkt Lee een gelukkig mens getuige het grote aantal fraaie lovesongs. De hommage aan John Peel “An Old Cricketer” is integer en uit het hart gegrepen: ‘You taught me decency: a code to live by, open-mindedness, equality’. Een mooi eerbetoon aan de held van een sympathieke man die met dit album bewijst dat je zelfs gewoon gezellig samen met je band solo kunt gaan.
mij=Weatherbox / Bertus
4 reacties