Steeds vaker kom ik tot de conclusie dat ik barst van de vooroordelen. Voor de buitenwereld doe ik alsof ik een open geest heb en voor afwijkende dingen open sta, maar eigenlijk is dat een grote leugen. Wanneer ik de foto van een bandje zie vóórdat ik hun muziek heb gehoord staat mijn mening over hen alweer fier overeind. Een voorbeeld. Ik krijg er op de een of andere manier lucht van dat er een vrouw achter de cimbalen is gekropen. De toon voor mijn stukje is gezet. Dat kan natuurlijk nooit iets zijn! Vooral wanneer er dan ook nog eens gesproken wordt van ‘een band die niet bang is om af en toe een valse noot te spelen en waar de intensiteit boven het speelvernuft gaat’ (vrij vertaald). Dat is dus duidelijk, een typisch geval van wel willen maar niet kunnen. Alles leuk en aardig, maar het wordt natuurlijk een serieus probleem wanneer dit vooroordeel direct bevestigd wordt bij de eerste draaibeurt. Ik hoor een bak ongeleide pleurisherrie met af en toe wat herkenbare melodieën – die op zich nog wel aardig zijn trouwens – en vraag mij af in welke badkuip dit nu weer is opgenomen. Maar dan speelt mijn geweten op. Ligt het nu aan de muziek of aan de foto met bijschrift? Laat ik het toch maar op het eerste houden, dat is beter voor uw en mijn gemoedsrust. Bij deze beloof ik plechtig in de toekomst eerst te luisteren alvorens te kijken.
mij=Kill Rock Stars