Shout Out Louds – Howl Howl Gaff Gaff

Recensies van anderen zie ik niet zo vaak. Helemaal niet als ik zelf over een plaatje nog een mening moet vormen. Niet dat ik bang ben dat het mijn mening over een plaatje zal veranderen, maar gewoon omdat ik graag zelf wil uitvlooien wat ik interessant vind aan een bandje en waar het mij aan doet denken. In het geval van The Shout Out Louds is het me niet gelukt. Op de een of andere manier heb ik ongeveer alle recensies die in het Nederlands verschenen zijn over hun debuut gelezen voordat ik er ook nog maar een noot van gehoord had. Alle stukjes waren lovend overigens. Ik verbaasde me pas achteraf nadat ik zelf Howl Howl Gaff Gaff gehoord had over alle namen waar The Shout Out Louds op zouden lijken. Turft u even mee? The Thrills, The Concretes, Velvet Underground, The Stills, Rilo Kiley, Weezer, The Libertines, Stars – Bent u ernog? Gaan we weer verder – Arcade Fire, Belle & Sebastian, Strokes, Bright Eyes, Elf Power, Cure, Little Barrie, Flaming Lips. Vermoeiend hè? En dan stop je zo’n cd zelf in de speler en het eerste wat je denkt is: ‘Woehoe! Misschien is dit wel de opvolger van Dinosaur Jr.!’ Maar dan wel jong, fris en uit Zweden. Goed, de stam van Adam Olenius is minder klagerig dan die van J. Mascis. En de muziek jengelt niet zo hard en pikt wat andere invloeden mee. Geen schande natuurlijk, maar in essentie kun je wat mij betreft alle bovengenoemde namen dus schrappen en vervangen door die van Dinosaur Jr. En laat ik dat nou niet erg vinden. Eigenlijk is het enige dat ontbreekt een basschick! Nou, als dat alles is… en bovendien is er wel een toetsenmeisje.

mij=Capitol / EMI