Bijna drie jaar geleden werd ik verliefd op een stem. Ik werd door mijn vriendin meegesleept naar een optreden van ene Signe Tollefsen in het kleine Utrechtse cafeetje Flitz. Ik had nog nooit van haar gehoord en haar naam deed me denken aan een hoogblonde Scandinavische zangeres, die weemoedige liedjes zingt over fjorden, zeehonden en lang vervlogen Viking-tijden. De Amerikaans-Nederlandse Signe woont echter gewoon in Utrecht en in haar liedjes is geen zeehond te bekennen. De 28-jarige zangeres studeerde kortstondig filosofie in Engeland, stapte vervolgens over naar klassieke zang om uiteindelijk een opleiding zang en gitaar aan het conservatorium in Amsterdam af te ronden. Tussendoor toerde ze in 2005 als support act van Stephen Malkmus door Europa en won ze in 2006 de publieksprijs en de prijs voor de beste artiest bij de Grote Prijs van Nederland in de categorie singer-songwriter. Maar in ieder geval: tijdens het concert in Café Flitz slaagde ze er moeiteloos in om iedereen stil te krijgen. En da’s best knap: een warme, rokerige kroeg vol geroezemoes en mensen die een bordje nasi naar binnen proberen te werken, is niet echt de meest geschikte plek voor melancholieke, akoestische liedjes. Maar goed, wat wil je ook met zo’n stem: Signe klinkt als een lekker warm dekentje om dicht tegen aan te kruipen, als een warm kopje chocomel na een lange herfstwandeling. Ik bleef haar met een scheef oog volgen, geduldig wachtend op haar debuutalbum – dat eigenlijk bij toeval het licht heeft gezien. Toen Signe namelijk vorig jaar een gratis concert gaf in het Amsterdamse Vondelpark, stond er toevallig een Amerikaan in het publiek, die behoorlijk onder de indruk was van haar optreden – ook al hoorde hij slechts het laatste liedje. Thuisgekomen in Los Angeles liet hij de muziek van Signe aan enkele vrienden uit de muziekindustrie horen, die eveneens vol lof waren. De Amerikaan (zijn naam wordt nergens expliciet genoemd, maar ik vermoed dat het om Seth von Paulus gaat) nodigde Signe uit om naar Amerika te komen en enkele nummers op te nemen – met haar in september verschenen titelloze debuut als resultaat. Het album bevat dertien tracks, die laveren tussen ingetogen folk noir, sfeervolle luisterliedjes en misschien zelfs een mespuntje alt.country. Een handvol nummers, zoals ”It Smells Of You” en ”King Of The Fire”, zijn al wat ouder en voor de gelegenheid wat aangekleed, met onder andere René van Barneveld (ex-Urban Dance Squad) op pedal-steelgitaar en Roel Spanjers op accordeon. De meeste tracks zijn echter nieuw en weten zonder uitzondering te overtuigen. Wat het album tot een indringende luisterervaring maakt is de dynamiek van Signe’s stem. Lieflijk en rustig (”My Old Man”), wanhopig aanzwellend (”Hooked (You Spit In My Whiskey)”), uit het puntje van haar tenen (”History Class”), melancholisch en breekbaar (”This Is It”), tot bijna angstaanjagend hoog en ijl (”King Of The Fire”). Een beetje zoals Sarah McLachlan, Eva Cassidy en Anneke van Giersbergen – maar dan veel gevarieerder. De instrumentatie is Spartaans, maar precies goed en op het juiste moment verrassend (zoals de prachtige vioolpartij op ”Sweet Tears”, dat overigens vorig jaar ook door Mathilde Santing is opgenomen). En dat geldt eigenlijk ook voor de songteksten, die alle facetten van de liefde bestrijken en op een onopvallende manier alle nummers bij elkaar houden. Kortom, Signe lost alle hooggespannen verwachtingen in en verdient een plekje in de harten van iedereen die van mooie liedjes houdt – en wie doet dat niet?
mij=Corazong / Bertus