Silence Is Sexy – Silence Is Sexy (EP)

Een van mijn hobbies is bandjes kijken. Of het nou bekendere bandjes zijn of nieuwe bandjes. Nergens komt popmuziek naar mijn mening beter tot z’n recht dan in een donker rokerig hol, waar je als het ware de zweetdruppels op het podium kunt voelen. Dus toog ik een paar weken geleden maar weer eens naar Den Haag voor een halve finale van De Grote Prijs van Nederland. Altijd gezellig en soms ontdek je er nog eens een leuk groepje. Zoals bijvoorbeeld een paar jaar geleden Stuurbaard Bakkebaard die het – hoe schandelijk van de jury – aflegden tegen een Afrikaans trio waarvan we daarna nooit meer iets hebben vernomen. Maar goed, de halve finale van dit jaar in het Paard dus. Na een band of drie deed de meligheid zijn intrede. Pfff, waren we hier helemaal voor naar Den Haag gekomen op de warmste oktoberavond van de eeuw? Wat een teleurstelling. Onder andere flauwe, op Amerikaanse leest geschoeide nu-metal, een uitsloverig meiden punk-pop groepje, en een dertien in het dozijn poprock band met rockbitch zangeres in stoeipakje passeerden de revue. Bijna waren we afgetaaid om een terrasje te pakken. Maar gelukkig maakte de laatste band, en terechte winnaars van de avond Silence Is Sexy het wachten meer dan goed. We zagen warme, intense, ongegeneerd gloedvolle gitaarmuziek die met stijl gebracht wordt. En dat lukt ze ook op deze titelloze vier tracks tellende EP. Hoorbare invloeden van The Cure (“Reptiles”) en My Bloody Valentine, maar ook van atmosferische Scandinavische bands. Tot mijn grote vreugde hoor ik zelfs ook verwantschap met Radiohead voordat ze vervelend neuzelig werden. Dit EP-tje smaakt dus naar meer. Toegegeven, het is niet de meest originele muziek, maar de kwaliteit van het concert en composities op deze EP beloven in ieder geval veel goeds voor de toekomst. Of ze die prijs nu gaan winnen of niet.

mij=Eigen Beheer