Het verbaasde me na het voor het eerst horen van Arclight dat ik nooit eens verder in de geschiedenis van Silverbullit gedoken ben en overgegaan ben tot de aanschaf van hun titelloze debuut uit 1997. Vooral omdat ik Citizen Bird in 2001 toch wel zoveel gedraaid heb dat het blauwe van die hoes grijs geworden had kunnen zijn. Het is me een raadsel waarom ik er verder niets mee gedaan heb, laat staan gecheckt heb of de band überhaupt nog wel bestond. Zelfs niet toen ik enthousiast was over het toch redelijk vergelijkbare en eveneens Zweedse Soundtrack of Their Lives werd er niets in mij getriggerd. Raar. Het schijnt overigens sowieso een tijdje onduidelijk geweest te zijn of Silverbullit nog wel bestond. Blijkbaar wel, want ruim vier jaar na Citizen Bird hebben ze met Arclight wederom een album afgeleverd – een album dat bovendien verslavend werkt. Ze combineren nog steeds psychedelische jaren sixties rock met een ideale mix van Joy Division en New Order, krautrock uit het Neu!-straatje en de jaren tachtig van Spacemen 3. Dikke vervormde bas, opgefokte gitaren, kille toetsen en dito elektronische beats dus. De elektronica is dominanter dan op Citizen Bird. Over dit alles heen zingt zanger Simon Olsson af en toe ijl en meeslepend, maar vaak ook maniakaal en duister. Het lijkt een sterk verhaal, maar de man werd ooit aangehouden omdat ze dachten dat hij high van de drugs was. Het bleek gewoon de endorfine te zijn die Silverbullit’s muziek veroorzaakt had. De uitwerking van Arclight op mij is niet zo sterk, maar ik kan me voorstellen dat het hem na een optreden zo weer gebeurt.
mij=Now&Then / Cargo / Suburban