Silverstein – Short Songs

Wat is emo? De NOS legde het afgelopen zondag nog maar eens uit, naar aanleiding van het nieuws dat er de afgelopen weken in Bagdad zo’n 80 tot 100 emo-jongeren zijn gestenigd nadat het Iraakse ministerie van Binnenlandse Zaken berichten had verspreid dat emo een satanische stroming zou zijn. Ik kan mezelf enorm kwaad maken om zo’n bericht, maar ja, het is niets nieuws: homo’s en christenen worden in streng-islamitische landen ook al decennia vermoord. Waarom eigenlijk? Juist van zulke groepen gaat geen vorm van geweld jegens moslims uit, en de cover van Silversteins tweede plaat uit 2005 straalt het ook allesbehalve uit. Goed, er wordt flink gemosht tijdens concerten, maar dat heb je toch ook bij metal en dubstep? Bij ultraorthodoxe moslims hoef je niet eens met André Rieu aan te komen; álle muziek is des duivels… Emo vind ik een parapluterm voor alle net wat te dramatische rock/punk/screamomuziek, maar die hardcore-invloed of ruwheid moet er wel in zitten – en daardoor is de hele stroming helaas meteen verzekerd van nul aandacht op radio en de zogenaamde serieuze muziekmedia in Nederland. Ach ja. Short Songs is de zesde plaat van Silverstein, een Canadese emo/posthardcore-band die al enige jaren in het kielzog van Rise Against, The Blackout, August Burns Red en A Day To Remember rondtoert. Ze zingen relatief clean en hebben ook al een softe rukplaat achter de rug, maar die fout wordt nog eens dubbel rechtgezet op hun kortste album tot nog toe, met tal van gastmuzikanten. De nummers op Short Songs variëren in lengte van zes seconden tot weinig meer dan een minuut. De hardcore is fijn omdat-ie ook mee te brullen is, in plaats van alleen maar herrie. Net zoals die paar favoriete nummers op de Give Em The Boot-verzamelaars, zeg maar. De tweede helft bestaat bovendien uit covers van o.a. NOFX, Dead Kennedys, Descendents en Green Day, dus er zit zelfs wat nostalgische waarde aan. En tja, wat er vroeger verkeerd was, is dat helaas nog steeds.

mij=Hopeless