Een veelbelovende gitaarriff, een kek orgeltje, meer is er niet nodig om mij op het puntje van de stoel te krijgen. Het Londense Silvery lukt het meteen bij de eerste tonen van “Horror”. Is dit de nieuwe Supergrass? Is dit soms de nieuwe Caesars? Ik zou er bijna een moord voor doen. Als echter de zanger, die een net wat te strakke broek aan lijkt te hebben, zijn intrede doet met zijn wat theatrale zangkunsten dan ben ik even ontdaan. Gatver, we krijgen toch geen Kaiser Chiefs-kloon? Onder de zang van James Orman (naar ik aanneem) doen twee van de drie andere bandleden hun best met een achtergrondkoortje de sfeer erin te brengen. Er zal nog heel veel aan ‘lalalalala’ volgen. Als ik een beetje van de schrik bekomen ben en de verwachtingen niet meer te hoog gespannen zijn, dan blijkt Silvery met de veertien liedjes op Thunder & Excelsior een open sollicitatie te zijn naar een plaats op een van de Britse festivalpodia het komende zomerseizoen. Ik zie de mensen in gedachten al springen en hossen. Toch vind ik de nummers zelf wel wat eenvormig. Met een nummer als “Horrors” lijken ze in nog geen twee minuten alles wat ze te vertellen hebben weg te geven.
mij=Blow Up / Konkurrent