Simon Bookish (eigenlijk Leo Chadburn) is net als Nico Muhly een klassiek geschoolde componist, die sterk is beïnvloed door de minimalisten, in zijn geval met name Philip Glass. Waar Muhly nog een redelijk traditionele plaat maakte, gooit Chadburn als een Britse Beck alle hokjes overboord. Hij zingt, hij swingt en hij emotioneert, van punky electro tot melodramatische ballades. Het vervelende is dat zijn liedjes uit die laatste categorie zo sterk zijn, dat ze eigenlijk de hele plaat uit ‘t lood slaan. De snellere nummers verworden tot lollige geintjes, soms op ‘t irritante af. Nee dan een maffe ballade als “A Crack In Larsen C”, ergens tussen Joe Jackson en het theater van de Wild Beasts. De leukste up-tempo nummers zijn “The Flood” en “Alsatian Dog”. Beide hebben orkestrale arrangementen met belletjes, blazers en vrouwelijke koortjes die je ook bij Sufjan Stevens hoort. Chadburn heeft, dat krijg je met intellectuelen, een beetje een bekakte Engelse stem. Dat werkt ‘t mooist in het absolute hoogtepunt, sterker nog een van mijn favoriete nummers van het jaar, slotstuk “Colophon”. Een tinkelende harp begeleidt Chadburn in een geniale David Sylvian-imitatie. En dan langzaam de toenemende intensiteit van Glass-patronen, een stevige contrabas en marcherende drums. ‘Not too late to rewrite history! Not too late to save ourselves!’
mij=Tomlab / Konkurrent