Dat het sympathieke Belgische platenlabel Zeal garant staat voor kwaliteit, dat moge ondertussen bij iedereen wel duidelijk zijn. Wanneer een groot aantal leden van de daar getekende bands (Marble Sounds, Isbells, Sleepingdog, Tomàn) de handen in elkaar slaat om landgenoot Nick Berkvens te supporten bij zijn Cape Coast Radio project, dan heb je natuurlijk stiekem de hoop dat dit een superieur album op zal leveren. Dat is een beetje oneerlijk en in eerste instantie valt de cheesy muziek op deze debuut-cd me inderdaad ook wel een beetje tegen. Maar dat is mijn schuld, want ik had gewoon wat anders verwacht dan de luchtigheid die Berkvens en kompanen nu brengen. Die doet qua semi-luchtige feel ook wel wat denken aan The Nits en soms (“Coffee”) zelfs Art Of Noise, maar houdt vooral het midden tussen Phoenix en Vampire Weekend. De Afrikaanse ritmes zoals bij Vampire Weekend zijn in het geval van Berkvens echter een tweede natuur, hij woonde een deel van zijn jeugd op dit continent. Vooral het verwerken van met name de percussie-elementen voelt daardoor wellicht een stuk natuurlijker aan. Helemaal als dat wat subtieler gebeurt in ogenschijnlijk nonchalante deuntjes zoals “Daniel-San”. Stiekem zijn ze echter wel degelijk ijzersterk.
Ondanks dat zijn bandnaam wat anders zou kunnen suggereren gaat landgenoot Ken Veerman een stuk minder luchtig te werk met zijn SimpleSongs-project. Vorig jaar bracht hij, na een aardige EP in 2007, een verdienstelijke debuut-cd. Die krijgt nu een vervolg met de EP The End Of Things You Wished Would Last Forever. En daarmee verrast Veerman me wederom door nog een ferme stap vooruit te zetten. Vooral qua zang is hij niet meer te vergelijken met de eerste liedjes die ik van hem hoorde. Zijn stem is prettig en op maat gesneden voor de tristesse van zijn duistere popsongs. Vooral “Underground” en het daarop volgende “Contact/Impact” maken indruk op mij. De eerste met zijn spitsvondige combinatie van pianoklanken en donkere synthklanken die dreigend zijn als een donderbui die maar niet komt, in de tweede komt die bui nog steeds niet, maar wordt de spanning nog verder opgevoerd door subtiele, in de achtergrond weggezette jankende partijen die van een viool afkomstig lijken. Of is het toch een gitaar? Gelukkig kan Veerman ook met een iets luchtiger (en kleiner gebracht) liedje als “LoveSong” (hier klinkt ‘ie een beetje als TheThe’s Matt Johnson) en het vrijwel alleen door piano aangedreven “We’re Hiding It Well” prima uit de voeten. Al zijn ook in die songs sombere gedachten de basis voor vele moois.
mij=I Have A Tiger & Zeal / Konkurrent
4 reacties