Over smaak valt te twisten, maar ik durf desondanks wel te beweren dat ik kan horen of iets goed of slecht is in zijn genre. Daar heb ik inmiddels genoeg voor gehoord. Al klinkt het misschien arrogant. Met Sir Ians debuut Apathology had ik echter moeite. Bart Hoevenaars, oud-frontman van de inmiddels ter ziele Rotterdamse post-rockformatie Mono, is de man achter Sir Ian. Apathology speelde hij grotendeels zelf in. Voordat ik aan dit stukje begon heb ik dit album vaak gedraaid. Erg vaak gedraaid zelfs. Er is namelijk zoveel te horen en een genrestempel durf ik er niet op te zetten. Dan weer klinkt Sir Ian, met name door de inzet van de elektrische gitaar, als Neil Young, maar op andere momenten zou ik dit meer aan een symfoliefhebber adviseren. Maar Sir Ian is niet puur in de leer: hij ontdekt. Je moet dus tegen een stootje kunnen. De productie is basic gehouden hetgeen ik wel kan waarderen. Ik heb een hekel aan bombast. Ik kan me echter voorstellen dat een uitvoering met een orkest geweldig zou zijn, maar ook bij een intiem huiskamerconcert komt hij vast tot zijn recht. Qua stem heeft Hoevenaars overigens best een hoog bereik, iets waar je ook tegen moet kunnen. Maar ondanks dat ik bezwaren kan bedenken, ben ik toch vooral gegrepen door Apathology. Ik moet er moeite voor doen, en dat zijn op lange termijn vaak de beste albums. Op dit album doet overigens Fuck The Writer mee, iemand die ik bij een recensie van zijn cd vergeleek met John Frusciante. Frusciante was de link die ik zocht, al durf ik zijn muziek ook niet in een hokje te stoppen.
mij=Dying Giraffe / Sonic