DubbelMono bestempelde Slim Cessna’s Auto Club ooit als ‘Fucked up-country op z’n best, met het kwaliteitsstempel van Jello Biafra.’ Ik ben sindsdien nog geen betere omschrijving tegen gekomen voor de muziek die Slim Cessna en zijn metgezellen nu al een jaar of vijftien maken. Unentitled past naadloos in de reeks sterke albums die de band heeft geproduceerd sinds ze in 1995 het titelloze debuut uitbracht. De manier waarop Cessna en Munly Munly de strijd tussen het goede en het kwade (met volgens mij een voorkeur voor ‘de zonde’) steeds weer als inspiratie gebruiken is onveranderd. Gelijk in het openingsnummer “Three Bloodhounds, Two Shepherds, One Fila Brasiliero” gaat het er weer grimmig aan toe. Toch kan de band ook echt wel anders dan die fucked up-country van stal halen. Maar doet dat nooit voor lang. Zo is er van “A Smashing Indictment Of Character” plots een ingetogen psychedelisch intro. Van mij hadden ze dat best eens een nummer lang uit mogen laten werken, maar al snel wordt de psychedelica links en recht ingehaald door een punkende banjo die de band opjaagt. Dat bezwerende komt na een minuut of twee dan nog wel weer terug en slaat uiteindelijk de handen in elkaar met de banjo, het had best anders mogen lopen van mij. Dat had Unentitled net wat meerwaarde gegeven. Dat de band straffe songs als “My Last Black Scarf” en “Thy Will Be Done” kan schrijven, daar kijk ik namelijk al lang niet meer van op. Dat is slechts(?) een bevestiging van wat ik al lang wist.
mij=Alternative Tentacles / Munich
4 reacties