Ergens uit het voormalig Oostblok komt Slow Earth. Zeggen de vier heren tenminste. De een rept over Oekraïne, de ander zegt gewoon dat het een Zweedse band is. Het laatste is het meest waarschijnlijk. Is ook wel grappig om een mysterie over je bandje op te bouwen. Bovendien, wat zegt dat? Stel, Slow Earth komt uit een industriestadje in Oekraïne, wat weten we dan eigenlijk? Dan kunnen we hooguit onszelf afvragen waarom Slow Earth niet naar het Eurovisie Songfestival is gestuurd ter vervanging van al die meuk die het land ons al jaren voorschotelt. Opener “Identify” is als twee druppels een ingetogen maar gedragen Placebo-song. En niet alleen omdat de vocalen veel van die van Brian Molko weghebben. In de vier jaar dat de band bestaat is deze schijf het EP-debuut. In alles ademt Slow Earth indiepop, shoegaze en Britpop. Een beetje het beste van wat Engeland de afgelopen decennia heeft voortgebracht. Blur, Curve, Loop, Radiohead en Muse, maar ook de postrock van Mogwai of het Japanse Mono. Hoe dan? De zeer fragiele vocalen worden gedragen door soundscapes; loops van pianodeuntjes, echoënde gitaarflarden, subtiele riffs en pulserende drumpartijen. Het levert een dromerig atmosfeertje op dat aan de ene kant enorm rustgevend is en aan de andere kant zorgt voor dreinende spanningsbogen met naderend onheil. Liefst zien de heren zichzelf als een amalgaam van The Verve, Coldplay en Oasis. Qua melodie klopt dat aardig, hoewel Slow Earth er alles aan doet om niet louter te rocken of lieve liedjes te maken. De band is vooral sferisch. Tussen de geluidslagen in mag je zelf de wonderschone melodietjes ontdekken. Producer Dan Leffler die werkte met U2, Muse en The Red Hot Chili Peppers heeft dat goed begrepen. Het zou mij niets verbazen als we over anderhalf jaar met Slow Earth de ultieme kruisbestuiving hebben tussen Placebo en Smashing Pumpkins.
mij=Slow Earth/Five Roses
4 reacties