Mocht je niet de behoefte voelen om een volledige recensie door te lezen om uiteindelijk uit te vinden hoe een band klinkt, dan komt nu de tip waarna je kunt stoppen met lezen.
Stap 1) Pak een LP van Oblivians, een oude van The Jon Spencer Blues Explosion of van een andere rauw piepende, rock en roll-gruizige bluesband.
Stap 2) Draai de volumeknop open naar standje elf.
Stap 3) Snij met een fijn mesje, kleine scheurtjes in de conus van je speakers.
Stap 4) Maak je naald NIET schoon.
Stap 5) Stoot na elke halve tot één minuut tegen de platenspeler door naar het volgende nummer.
Het resultaat laat zich raden; een wolk aan ruis met daar doorheen hardbrandende zonnestralen van rechttoe, rechtaan in-your-face bluesrock-and-roll. En dat is precies hoe dit drietal uit Bournemouth klinkt. Je hoort 26 nummers in 29 minuten lang ongenuanceerde garage met een absurd harde gitaar, vervormde bas en een ritmemachine die meer ramt dan drumt. In een wereld waar overproductie de norm lijkt en compressie een vereiste is, is Transamplification een verademing van pure directheid. Een aanval op de trommelvliezen, die scheuren waar je bij zit. Maar dat is geen reden om de knop naar links te draaien. Sludgefeast hoort zo. Een plaat die je niet kunt missen. Zoals Sludgefeast zo vrij is om het zelf te zeggen in de openingstrack van 44 seconden, “Without This Record You Will Fail”. Nu is dat misschien een heel klein beetje overtrokken, maar deze dubbel-cd van nog geen 30 minuten neemt niet zoveel van je leven in beslag dat je het niet op zijn minst kunt proberen.
mij=Undertow / Sonic