Albums waarvan je inspiratie als recensent helemaal dood slaat zouden verboden moeten worden. Ik kreeg er zelfs een paar achter elkaar voor m’n kiezen. Er kwamen even geen woorden, de inspiratie was weg. Eén van die albums was Illusion van het Amsterdamse Snowapple. Nou zou ik verder kunnen gaan dat de drie dames waaruit Snowapple bestaat een vervelend saai tweede album hebben afgeleverd, maar het was even het verkeerde album op het verkeerde moment. Als ik Illusion een paar dagen later nog eens draai dan heb ik er al wat meer gevoel bij. Na nog een aantal draaibeurten weet ik het. We hebben hier te maken met engelen die prima zingen, maar doordat het behoorlijk liefjes is kunnen zij mij niet bij de les houden. Dit maakt dat mij pas na een tijdje duidelijk wordt dat de nummers erg goed in elkaar zitten. De muzikale invloeden zijn divers: van folk tot rock, van minimal music tot opera, en dan ben ik nog lang niet compleet. Het opvallendste muzikale punt van de dames is échter de zang: of het nu alleen is of in harmonie. Dit is nou zo’n album dat velen als saai aan de kant zullen leggen, maar waar de betere luisteraar de kwaliteiten hoort. Je moet je alleen niet door het engelengezang in slaap laten sussen.
mij=Eigen beheer