SOHN – Tremors

Rillingen. SOHN, alias Toph Taylor uit Londen, maakt ze van de goede soort. Zijn stem is de hoofdreden waarom ik de muziek van zijn band SOHN steeds weer aanzet. Ik heb ook Radiohead, James Vincent McMorrow en James Blake in mijn kast staan, dus het is misschien enigszins te voorspellen dat ik dit mooi vind, maar laat ik ook even uitleggen waarom. Taylor had ooit een introspectieve (piano/synthpop)band toen hij in Wenen woonde, Trouble Over Tokyo, waarin hij zijn emoties zo ongeveer de vrije loop gaf (laat ik niet opschrijven dat het ‘dramatisch’ klonk, maar een handige bandnaam was het evenmin). Gevoelige teksten, liefdevol materiaal, uitgebracht met boekjes vol potloodgekriebel, maar op muzikaal vlak ontbraken de smerige elektrische uithalen die bijvoorbeeld bij Muse het beroemde hard-zacht-contrast bieden aan de hoge zang. Gelukkig heeft Taylor nu de oplossing gevonden. Hij verhuisde terug naar Londen. Zijn nieuwe, schitterende solo-elektronicaproject SOHN klinkt dankzij de diepe bassen enorm als James Blake en dat is een forse verbetering. Wil je van SOHN genieten, begin dan vooral bij de goed diepe nummers – bijvoorbeeld “Fool”, dat Blake’s heilige “Retrograde” in klasse benadert en dat wil wat zeggen. Of het prachtige slot van “Bloodflows” met de tekst “My love don’t love me”, waar minutenlang naar opgebouwd wordt. Zet je boxen lekker hard: dit is echt puur genieten. Taylor heeft die heftigheid ook echt een beetje nodig, want anders verzandt-ie voor oppervlakkige luisteraars al snel in geneuzel. Onterecht overigens. Ik had de eerste paar draaibeurten zelf moeite met opener “Tempest” en het schijnbaar repetitieve “The Wheel”, totdat ik ontdekte dat het einde van die nummers toch echt veel knapper in elkaar steekt dan het eerst lijkt. SOHN dwingt je als luisteraar tot geduld. Alle nummers op Tremors zijn ‘s nachts ontstaan, tussen zonsondergang en zonsopgang, en zo brengt hij ze ook op het podium. Om het koud van te krijgen.

mij=4AD