Soleil Moon mag je rustig een hobbybandje noemen. Een website hebben ze niet eens, maar wel wordt er verwezen naar de MFO Entertainment Group, een bedrijf dat zich bezighoudt met Artist Development en meer van die vage muziek-hocuspocus. President: Larry King. Hee, da's de zanger. Precies. Samen met bandmaatje/collega-songsmid/jazzpianist John Blasucci maakte hij een tweede cd, na Worlds Apart uit 2000. Elf songs, allemaal opgenomen tussen 2001 en 2011 en vorig jaar in de VS onder eigen vlag uitgebracht. Maar dan heb ik een zanger en een pianist, da's geen band. En dan blijkt dat ze nogal wat mensen kennen, want voor de rest van de instrumentatie komen er vervolgens namen als Michael Thompson, Leland Sklar en Vinnie Colaiuta voorbij. En dat is te horen, want hoewel de songs – afgezien van The Beatles' “Blackbird” – nergens van de in de AOR gebruikelijke opbouw afwijken en vooral begeleiding vormen voor de uitstekende stem van de wat als Richard Marx klinkende Larry King, zit het boordevol kleine details die het net dat beetje meer geven. Een subtiel koortje, speelse percussie, een heerlijke inzet van een gitaarsolo, iedere keer wordt een in de basis vrij voorspelbare song dermate lekker uitgevoerd dat je 'm stiekem steeds leuker gaat vinden. Vooral als je tussen de speakers zit of een koptelefoon ophebt, hoor je iedere keer weer andere details opduiken. En zo zat ik ondanks mijn aanvankelijke bedenkingen steeds meer te genieten van On The Way To Everything.
Graag zou ik van Can't Stop hetzelfde zeggen, maar akelig gladde wegwerp-AOR van een dame die beter moet kunnen heb ik al. Wat heet: twee keer.
mij=Frontiers / Rough Trade
4 reacties