Niet geheel toevallig dacht ik vorige week nog eens aan Del Amitri. Dat kwam doordat ik bij het inruimen van de cd-kasten de goede solo-cd van Justin Currie tegenkwam. Dat ik nu weer aan Del Amitri moet denken komt door Somewhere Man. Zij doen op de naar henzelf vernoemde EP iets dat qua sound in de buurt komt van bijvoorbeeld “Nothing Ever Happens”. Alleen zijn de broers Arjan en Gertjan Crielaard niet met zo’n geweldige stem gezegend als Justin Currie. Maar wie is dat wel? Bovendien komen ze wel een eindje en eerlijk gezegd kun je het ze het ook niet kwalijk nemen. Toch had ik aan een liedje als “The Better Part” nog wat langer geknutseld. Het is me nu te clich�. Ik heb het gevoel dat hier meer uit te halen was. Ook de samenzang in “Who Is Who” is me net iets te ver gezocht. Ik had daar voor solozang gekozen, of in ieder geval voor verschillende lijnen zoals ze in andere gedeelten wel doen. Dat zijn namelijk de best in het gehoor liggende delen. De andere twee eigen liedjes bevallen een stuk beter, helemaal als Arjan de leadzang doet. Zelf in een akoestische versie van Kane‘s “Rain Down On Me” blijft hij redelijk overeind. Al snap ik eigenlijk niet waarom ze nu juist Kane uitzochten om een liedje van te coveren. Ik had liever nog een eigen liedje gehoord. Of een Del Amitri-cover.
Ook Channah kiest op haar ep No Way Back voor veelal akoestische muziek. Maar ik zou haar niet zo snel onder het kopje gitaarpop willen plaatsen. Want naast gitaar en zang gebruikt ze bijvoorbeeld ook veelvuldig piano en cello in haar nummers. En in een song als “Home” voegt ze daar opmerkelijke, bijna paukachtige ritmepartijen aan toe. Het is dan ook een bijzonder knap nummer, dat ze schreef samen met Tom Bokma. Het volgende nummer (“10.000 Lovers”) valt daarbij een beetje in het niet, ook doordat het maar anderhalve minuut duurt en daardoor niet echt tot volle bloei kan komen. Opmerkelijk is verder nog het openings- en titelnummer van de EP. Dat schreef ze samen met Anouk. Het grappige is dat je dat er, ondanks dat het een vrolijk poppy huppelnummer is, ook daadwerkelijk in terughoort. Blijkbaar heeft Anouk toch een duidelijkere eigen signatuur dan ik altijd dacht. Channah heeft een prettige, heldere stem die een beetje in de hoek van Stevie Ann en Jacqueline Govaerts hangt, en die zich makkelijk laat gebruiken in zowel uptempo en vrolijke nummers als in zwaarder op de hand liggende, zoals het fraaie slotnummer “Queen Of Pain”. Het zou tegenvallen als we van Channah niet nog meer gaan horen de komende jaren.
mij=Eigen Beheer & Eigen Beheer