Ik moet Saddle Creek nog betrappen op hun eerste slechte release. Het rare is dat ik de band die bovenaan staat in de hiërarchie van dit label uit Ohoma, Bright Eyes dus, eigenlijk het minst leuk vind. Daar sta ik wel redelijk alleen in, maar dat zal me worst zijn. Het emoding dat Bright Eyes opperbaas Conor Oberst doet met Desaparecidos vind ik veel leuker. Oberst heeft echter wel een neus voor talent. Hij was blijkbaar nogal onder de indruk van de capaciteiten van Joe Knapp. Eerst sleepte Oberst Knapp de studio in om een riedeltje mee te spelen met Bright Eyes, toen bracht Bright Eyes een split uit met Knapp’s eigen bandje Son, Ambulance en tenslotte nam Oberst Knapp ook nog mee op tour. Daar zal dan wel een goede reden voor zijn. Nou die is er hoor. Dat kun je goed horen op Key, de tweede plaat van Son, Ambulance en de eerste die aan deze kant van de grote plas verschijnt. Na het intro doet “Paper Snowflakes” een poging om je op het Coldplay spoor te zetten – wel een mooi liedje overigens. In de volgende tracks niet al te veel Coldplay meer. Eerder doen vooral de liedjes met veel pianospel je denken aan de vroege Elvis Costello en Ben Folds en wanneer de piano ontbreekt aan the Decemberists. Net zo gemakkelijk dondert Knapp er overigens een frut countryrock tussendoor of liedjes die zeven en bijna negen minuten klokken zonder dat je op je horloge gaat kijken. Like I said: Ik moet Saddle Creek nog betrappen op hun eerste slechte release.