Altijd fijn, vlak voordat je aan je welverdiende vakantie begint nog ‘even’ je hele belastingoverzicht van 2006 moeten specificeren. Ik denk dan: de belastingdienst leest toch mee hier? En die weten dat ik samen met mijn wederhelft op gepaste wijze afscheid genomen heb van Zwollywood en het in Amersfoort stikt naar mijn zin heb? Maar nee hoor, zij hebben andere gegevens dan ik in mijn map heb zitten en dus moet ik over de brug komen. Nou vreugde en jolijt alom, maar niet heus. Het liefst zou ik nu een portie knallende metal draaien, maar ik moet vooral koel blijven. De veertig à vijftig pagina’s (geen geintje!) die ik moet kopiëren, moet ik zorgvuldig nummeren voor ik ze verstuur. Daarom trek ik even de nieuwe cd van Son, Ambulance voor. Deze melancholische vrienden brengen na vier jaar wachten eindelijk via Saddle Creek hun derde album Someone Else’s Dejavu uit. Dat zijn in ieder geval wel mensen die het leuker maken. Dat komt ook doordat de band eigenlijk totaal niet in het heden staat. Het openingsnummer “A Girl In New York City” is meer geschikt voor de Copa Cabana mid jaren zestig dan voor 2008. En daarna komen ze nog wel dichter bij dit millennium, maar verder dan de jaren zeventig komen ze echt niet. Lekker eigenwijs Pink Floydje spelen is bijvoorbeeld één van hun favoriete bezigheden. Als is Nick Drake-tikkertje of Beach Boy-krijgertje ook uren vol te houden. En dan het liefst samen met je vriendjes van Tilly and The Wall en The Faint. Echt heel leuk. Vooral als Oberst Knapp ’em steeds weer is. Wat een fijne zachte stem heeft deze man toch. Shit, ik droom nu toch weg, da’s niet de bedoeling, ik moet nummeren en een correct briefje schrijven aan mijnheer de belastinginspecteur. En hopen dat ik na mijn vakantie niet op het matje geroepen word.
mij=Saddle Creek / Munich