‘There’s a darkness in my heart, lulled to sleep by this third glass of wine, or maybe it’s four, I’m really not counting.’ Zijn gave voor de pen zal Lyndon Morgans nooit kwijtraken, maar misschien wordt het tijd om eens een toneelstuk te schrijven, of een roman. Muzikaal wil het op dit album niet meer lukken. Ik zeg het met enige schroom, omdat A Wretched Sinner’s Song op nummer 1 van mijn jaarlijstje uit 2008 staat, en er op Last Orders At Harry’s Bar ook weer niet zoveel is veranderd. De band noemt haar stijl zelf toepasselijk folk noir. De nadruk ligt deze keer ondanks de vertrouwd volwassen teksten vooral op de folk. De plaat klinkt ‘unplugged’, met bijvoorbeeld een irritant prominente rol voor een viool. De harp in “A Million Times” werkt wél. Misschien is het de associatie met Joanna Newsom – ook Morgans heeft een aparte, hoge stem – maar ik zou de band wel eens in arrangementen van Van Dyke Parks willen horen. Last Orders At Harry’s Bar kruipt een uur lang voort richting uitgang, zonder dat de band nieuwe routes vindt om die vermaledijde deur te bereiken. Zelfs van een van de leukste tekstregels weet ik maar niet te onthouden in welk liedje het zit. ‘She turned her back on me, I guess because she knew I always loved her ass’.
mij=Junkyard/Konkurrent
4 reacties