Een voordeel van it’er zijn is dat je vaak maar een laptop en internetverbinding nodig hebt om je werk te kunnen doen. In plaats van door de sneeuw te ploegen zit ik daarom lekker thuis te werken met een fijn mopje muziek op de achtergrond. Van een van m’n oude favorieten onder de Duitse hardrockers, Soul Doctor. Ze weten hoe ze een pakkende melodie moeten schrijven, Tommy Heart is een uitstekende en herkenbare zanger en Chris Lyne is een uitstekende gitarist die een goede balans weet te houden tussen het ritmewerk en de solo’s. Ook op het nieuwe album “Way Back To The Bone” is dat allemaal dik voor elkaar. Hoewel… Ik ben natuurlijk aan het werk, dus mijn aandacht is er niet helemaal bij. Maar als ik de cd nog eens opzet blijkt het ook de tweede keer enigszins aan me voorbij te gaan. En dan valt me op dat de intro’s meestal heel ingenieus en spannend zijn, maar dat de songs – hoewel catchy – wel erg weinig afwijken van het stramien dat op alle voorgaande albums te horen was. Het gevolg is dat een song als “Can’t Stand Losing” – erg poppy voor Soul Doctorbegrippen – niet een hypermelodieuze Totobehandeling krijgt, maar toch weer in het standaard-Soul Doctorjasje wordt geperst. De prestaties van Heart en Lyne zijn nog steeds uitstekend, maar ofwel is de compositie te beroerd (de lamlendige ballad “Times Of Yesterday”) ofwel is juist de uitvoering te voor de hand liggend, zoals bij “Can’t Stand Losing”. Aangezien de intro’s wel iedere keer prima zijn, stel ik voor dat ze voortaan daarmee beginnen en echt eens doorzetten in een andere richting. Dit is slechts heel degelijke middelmaat en Soul Doctor kan meer.
mij=Metal Heaven / Rough Trade