Het is weer vleermuisjestijd. Hoewel, het Finse Soul Relic is wel erg braafjes en voor gothicmetalbegrippen ook erg commercieel. Dat komt door de melodiëen, maar ook door zanger Tommy Suomala. Op sommige momenten hoor je wat zanglijnen á la Geoff Tate, maar vaker krijg je het idee dat je naar een hobbyprojectje van Tony Hadley (ex-Spandau Ballet) zit te luisteren! Wellicht hebben ze inspiratie opgedaan bij de landgenoten van HIM, dat immers ook een soort gothic pop maakt. Soulrelic is wel een graadje steviger, maar door de composities en vooral Suomala’s stem wil het maar geen echte metal worden. Er zullen vast liefhebbers voor zijn, maar ik blijf het geen combinatie vinden.
Bij Divinefire klopt de benaming metal een stuk beter. Vanaf het allereerste nummer knallen ze er stevig vandoor. Jammer genoeg is oprichter/gitarist/zanger/drummer Jani Stefanovich erg gecharmeerd van dubbele basdrums, en wel zóveel dat het halve album op mitrailleursnelheid gedrumd wordt. Daar wordt het allemaal niet afwisselender van. Alleen Stefanovich’ stem steekt duidelijk boven de middelmaat uit. Voor de live-optredens hebben ze een gitarist aangetrokken waarvan ze zeggen dat hij een gitaarstijl heeft á la John Petrucci, Michael Romeo, Yngwie Malmsteen en Steve Vai – bescheidenheid is vaker geen sterk punt van Divinefire. Het is voor hem te hopen dat dat wel meevalt, want anders zal hij zich stierlijk vervelen tijdens live-optredens. Stefanovich’ gitaarpartijen zijn helemaal niet slecht, maar veel van hetzelfde en vooral precies zoals je bij het genre verwacht. Zelfs een heel spannend intro (“Cryptic Passages”) krijg geen spannend vervolg. Behalve de verrassende Queen-cover “The show must go on”(!), powerballad “United as One” en enkele Malmsteensiaanse stukjes her en der is het nogal voorspelbare gothic metal. Dat is niet erg, maar iets meer bescheidenheid zou ze sieren…
mij=Spinefarm / Bertus (Soulrelic) – AOR Heaven / Bertus (Divinefire)