Het lijkt soms wel of er meer albums van projecten uitkomen dan van gewone wij-spelen-al-jaren-samen bands. Er zijn muzikanten die in hun levensonderhoud voorzien door van het ene project naar het andere te huppelen. Vooral onder zangers komt dat steeds vaker voor. Joe Lynn Turner, Jorn Lande en ook Jeff Scott Soto zijn op zeker vier albums per jaar te horen. Jeff Scott Soto had bijvoorbeeld zijn solo-album nog niet uitgebracht of het volgende project stond weer op stapel: Soul Sirkus. Deze band bestaat zelfs uit vier muzikanten die van het ene naar het andere project trekken: Jeff Scott Soto, Neal Schon (in vaste dienst bij Journey, eerder ook actief bij bij Soto’s soloalbum), Marco Mendoza (WhiteSnake, Thin Lizzy, Ozzy Osbourne, Derek Sherinian‘s solo-album en nog veel meer) en Virgil Donati (Steve Vai, Planet X en Ring of Fire). Naar verluidt moet dit toch een echte band worden naast het andere werk van de heren. Het eerste werkje “World Play” stemt dan toch niet echt vrolijk. Natuurlijk, bij vier grootheden als deze is het niveau per definitie hoog, maar op de een of andere manier blijft het allemaal wat tam. Vooral van Neal Schon krijg je het idee dat hij er nogal een routineklus van gemaakt heeft. Het is vakwerk van de eerste tot de laatste minuut, maar de meeste nummers willen maar niet echt spetteren. Van elke band uit de tweede garde zou je dit fantastisch vinden, maar van deze heren verwacht je meer dan wat er hier te horen is. Adel verplicht, tenslotte.
mij=Warner
Ik moet zeggen dat ik het een heel lekker wegluisterend album vind, het is precies wat je verwacht van een band met N.Schon & J.S.Soto.. Het heeft iets van Journey, het heeft iets van Talisman..
Op het album drumt trouwens Deen Castronovo nog mee, die zijn stokjes door oververmoeidheid en tijdgebrek aan Virgil heeft afgestaan..
Voor een cijfer van 1 tot 10 zou ik toch nog voor een 7,5 ~ 8 gaan..
Ik ben het wel met je eens, alleen van deze heren zou je meer dan een 7,5 mogen verwachten, dat is precies wat ik zeg. Alleen waar jij dit een heel lekker wegluisterend album vind, heb ik nog heel wat dingen in m’n kast staan die ik dan liever draai, domweg omdat ze beter zijn dan die 7,5…
Ik zou zeggen, ga ze bekijken op 12 mei, live moeten ze het pas echt laten zien en de nieuwe versie van World Play (met Donati op drums) schint ook stukken beter te klinken dan de te snel opgenomen eerste editie.
Het zal wel aan mij liggen want ik heb nou een maal een zwak voor deze tak van US rock. Ik vindt dit echt wel weer een top album hoor. JSS zingt net zo goed zo niet beter dan de oorspronkelijke Sammy Hager. Het mag wat mij betreft dan ook gezien worden als een JSS project ipv een Neal Schon project.
Omdat er niet zo veel van dit soort bands meer zijn tegenwoordig omarm ik alles wat ik krijgen kan, zo ook deze. Voor de liefhebbers van Journey, Hardline en Bad English achtige bands een Must Have van de eerste orde!!!