Kaas lust ik alleen op pizza, maar van een portie cheesy rock kan ik vaker genieten. Beste kandidaat in die categorie is dit jaar de toch behoorlijk belegen Southside Johnny. Ik kende de protégé van Springsteen en Van Zandt alleen van het grotendeels door hen geschreven Better Days, min of meer een kadootje voor hun kameraad. Wie de pastiches op Pills And Ammo pende is me eerlijk gezegd onduidelijk, maar, belangrijker, Johnny zingt beter en rauwer dan ooit. Hij heeft zichzelf geweldig goed in de liedjes ingeleefd; hoor zijn oude mannen-lachje in de testosteron-opener “Harder Than It Looks”. ‘I am just waiting for her to make up her mind/She’s over there, hehe, hesistating, it’s hard waiting in line!’ De maffia-blazers spetteren daar en elders de speakers uit. Pauzes tussen de liedjes zijn er nauwelijks, de uitstekende eerste helft van de plaat dendert van hoogtepunt naar hoogtepunt. Ja, het is cartoonesk en het is moddervet aangezet, maar hier mag het. Meer dan voorheen heeft Johnny de blinde jongen uit Alabama in zichzelf ontdekt. “Woke Up This Morning” klinkt precies zoals je bij die titel verwacht. (Geen schoenen, wél drank) Up tempo riffen met “Heartbreak City” inclusief orgeltje en tamboerijn en dan wat gas terugnemen met het bijna spookachtige “Strange, Strange Feeling”. Opnieuw is de zangpartij perfect afgepast, een beetje bibberig, zwevend langs tekstregels als ‘My wife left me long time ago/Still sends her Christmas cards full of plastic snow’ en dan janken op de harmonica. Uiteindelijk is dit toch vooral een feestplaat met “Umbrella In My Drink” als bezopen hoogtepunt. Johnny met een maat in New Orleans, de band becommentariërend als de grumpy mannetjes uit de Muppets. Ondertussen nippend van een cocktail. ‘Do you suppose they wrote that or just made it up?’
mij=Leroy / Bertus
2 reacties