Als Neal Morse tijdens het toeren last had van zijn stem dan sprong Nick D’Virgilio altijd al bij om de Morse te ontlasten. Nick zong zelfs – ik geloof tijdens de tour volgend op het zwakke Day For Night – al eens enkele optredens in zijn geheel. Of D’Virgilio’s stem, nadat Neal Morse het licht gezien had, het wel een hele tour zou volhouden moest nog blijken. Op de studioalbums ging het al wel prima. Met de dubbele live-cd Gluttons For Punishment neemt D’Virgilio definitief alle twijfels weg. Goed, zijn stem is dan misschien iets minder vol zijn dan die van Morse. Maar waar Morse aan het einde van een optreden nog wel eens moest gaan forceren, haalt Nick hier zonder kleerscheuren het einde. Met opvallend groot gemak werkt Spock’s Beard op deze dubbel-cd een uitgebalanceerde set van oud en nieuw af. Vooral de uitvoering van “The Light” is bijna verbazingwekkend goed. Morse mis ik dan ook eigenlijk zelden. Misschien is Spock’s Beard zelfs wel meer in balans dan tevoren. Doordat Ryo niet meer hoeft te vechten voor het toetsenspotlight lijkt deze rare Japanner zich ook beter in zijn vel te zitten. Zelfs in zijn solo – voor mij was het altijd een bier-haal-moment – gaat het hek niet eens even van de dam. Het enige probleem is dat ik nummers ga missen van oudere platen, maar Spock’s Beard heeft ondertussen zo’n uitgebreid en sterk oeuvre opgebouwd dat dit bij een optreden van drie uur ook nog zou gelden.
mij=Inside Out / Suburban