Hoewel er veel hetzelfde was (het met afstandbediening te besturen varken bij het Prakpodium, het steeds even moeten nadenken waar welke zaal ook alweer was, de hartvormige snoepjes bij het toilet) verschilde de zaterdag van State-X New Forms in een belangrijk opzicht van de vrijdag: het gehalte dansbare muziek op het festival was in precies dezelfde mate afgenomen als het aantal aanwezige allochtonen, en waren grotendeels vervangen door respectievelijk maniakale gitaarherrie en kalende witte veertigers.
Het optreden van Broken Social Scene in de grote zaal bestond uit een met negen muzikanten gevuld podium waar lieflijke, sterk in stijl variërende liedjes vanaf kwamen. Het publiek leek niet zo geïnteresseerd te zijn: zelfs bij liedjes waarin allerlei leuke gitaarriffs, basloopjes en drumsalvo’s over elkaar heen duikelden en waar met gemak een zaalomvattend grote moshpit had kunnen ontstaan deden de toeschouwers weinig meer dan beschaafd met de hoofden knikken. Een meisje vooraan dat wél losging op de muziek werd tegen het einde speciaal door de band bedankt voor het dansen.
mij=Door Marten. Foto's: Uit het archief van hem
In het café was Magnetronix inmiddels begonnen aan hun harteloze electrogegalm en dynamiekloze podiumact–dit bedoel ik dus allemaal heel positief, hè! De leadsinger van de band was een witte handschoen in een poppenkast. Ik was verbijsterd toen ik wat Nederlandse woordjes in de teksten ontwaarde: hoe konden dit in godsnaam Nederlanders zijn? Magnetronix is veel te leuk om op geloofwaardige wijze uit Nederland te kunnen komen. Ik bedoel, er was zelfs bellenblaas bij betrokken.
De eerste echte drukte van de dag vond even later plaats bij het optreden van Millionaire, en de band toonde geen enkele vorm van genade op het gebied van geluidsvolume. De hoogte van de geluidswand die de band opzette was minstens zo groot als die van het haar van frontman Tim Van Haemel.
Terug in het café was het tijd voor The Hank & Lily Show, bestaand uit theatrale liedjes zoals uitgevoerd door een zeemeermin, een eland en een kudde gemaskerde cowboys. Het is jammer dat ze het zelf zo stoer leken te vinden dat ze het woord 'fuck' gebruikten (dat heb je, met Amerikanen), maar er valt niettemin heel wat te zeggen voor mooi aangeklede minstrelen, vooral in vergelijking met het grote aantal weinig netvliesbevredigende knoppendraaierts op dit festival.
Toen was er The Bug, een band die ik koester vanwege hun aardedonkere kijk op het normaal gesproken zo zonnige dancehallgenre. Voor mensen die de liedjes van The Bug niet kenden moet dit optreden een trommelvliesoverweldigend geluidsspektakel zijn geweest: er kwam een enorme, inktzwarte massa van geglitchte beats en zoemende synthesizers uit de speakers. Woeh! Op de ragga-clichés na was er geen woord van de MC te verstaan. Misschien dat hij ook weinig meer dan 'rraaah!' geroepen heeft, ik weet niet.
Aan het einde van het eerdergenoemde optreden van Broken Social Scene werd het publiek aangespoord later die avond te gaan kijken naar hun tourmaatjes, labelgenoten (en wellicht nog zoveel meer) The Most Serene Republic. Een advies dat grotendeels in de wind geslagen werd, aangezien de helft van de toeschouwers aldaar bestond uit de volledige bezetting van Broken Social Scene. Soms betraden leden van laatstgenoemde band zelfs het podium om vocale of technische bijstand te bieden. De tekst 'I think we all know the words' was zo opeens heel toepasselijk. De leadsinger en trombonist van The Most Serene Republic klonk het ene moment als een verliefde Snorkel en het volgende als een verongelijkte death-metal-'vocalist'. Met zijn handen in de lucht zwiepte hij met grote regelmaat zijn stevig in een jacquet verpakte lichaam heen en weer. Ondanks voornamelijk te bestaan uit kleine elementen als handenklapjes, snelgezongen falderalderare-stukjes en twinkelende pianootjes waren het allemaal groots klinkende liedjes waarbij het stuurloze enthousiasme van de band – ze hadden het duidelijk allemaal enorm naar hun zin – de belangrijkste bouwsteen leek. Deze blootvoetige melodierijkheid was voor mij in elk geval met gemak het hoogtepunt van het festival.
State-X New Forms heeft als aimabel voordeel dat je er ontzettend veel nieuwe dingen kunt ontdekken, en als jammerlijk nadeel dat je veel van die dingen liever nooit hebt willen ontdekken. Het gemiddelde optreden-verlaat-moment van de bezoeker lag als ik goed opgelet heb ergens rond de vijf minuten, maar dat zegt natuurlijk ook wel iets over het lef van de organisatie. Het is een hele prestatie dat State-X New Forms 2005 in elk geval nergens voorspelbaar was, en op grote schaal nieuwe dingen wisten te bieden aan zowel de bovengemiddeld hippe muziekliefhebber als de zeemeermin-aficionado.