Het verhuizen naar een nieuwe stad om te gaan studeren deed mijn muzieksmaak goed. Ik trof tijdens de KEI-week in Groningen iemand die net zo gek was van muziek als ik. Tijdens het drinken van veel bier kwamen we er achter dat we naast een behoorlijke overlap in smaak ook veel verschillend werk in de kast hadden staan. Zo begon er een heftige periode van het uitwisselen van cd’s en verwoed tapen. Een van mijn grootste ontdekkingen tijdens deze maanden was het werk van Dinosaur Jr. en Pavement. Hun cd’s tapete ik niet, ik schafte de cd’s blind aan bij Elpee in de Oosterstraat en bleef dat de jaren nadien stug volhouden. Vooral J. Mascis en Stephen Malkmus werden helden. Dat is nooit helemaal overgegaan voor de laatste. Bij al zijn soloplaten bleef de heldenstatus van Malkmus fier overeind. Daar zal door Face The Truth ook weinig verandering in komen, vrees ik. Na twee semi-soloalbums heeft hij voor Face The Truth alle nummers zelf opgenomen. Ik hoor anderen klagen dat het slecht is, maar hoor het zelf echt niet. Wel hoor ik bij veel nummers een echo van vorige platen en ik vraag me af of ik dat erg vind. Ik denk van niet. Zo heeft “Post-Paint Boy” een Crooked Rain-touch en “I’ve Hardly Been” heeft een tik meegekregen van Brighten The Corners. Maar dan ineens waagt Malkmus zich in “Kidling for The Master” zelfs aan iets wat ik (indie-) disco zou willen noemen. Ik hoor het allemaal aan en knik tevreden mee. Het zal me ook worst zijn wat anderen vinden, ik vind het tof.
mij=Domino / Munich