Ik ben een enorme liefhebber van live-albums. Mijn onbetwiste favoriet (ook qua geluid) is nog altijd Status Quo’s Live-album uit 1976. Een album dat nu niet meer zo uitgebracht zou worden, met de zang een stuk naar achteren gemixt alsof je in het publiek staat, piepjes en kraakjes van apparatuur en niet achteraf bijgewerkte foutjes die bij een live-optreden horen. Volkomen onbegrijpelijk is voor mij dan weer dat een band jaren later probeert een album uit te voeren precies zoals het destijds op een studio-album stond, zoals Marillion dat regelmatig doet. Een live-album moet wringen en knarsen, het moet de sfeer van de avond zelf vatten, niet de sfeer in de studio. En daarmee ben ik meteen bij het grootste bezwaar van Steve Hacketts Live Rails: je hoort, zeker op de eerste cd, amper dat het een live-album is. Publiek zit blijkbaar in stille bewondering te kijken – of is in de mix volkomen weggedraaid -, de uitvoeringen zijn zo precies dat ze bijna steriel worden. Misschien moet je niet zozeer een live-album verwachten als wel een verzamelaar met voor elk nummer dezelfde mix en productie. In dat geval is er namelijk niets mis mee. Hackett heeft een uitstekende band, zijn eigen gitaarwerk is van hoog niveau en de songkeuze is behalve ruim ook prima. Werk uit z’n solotijd, met de nadruk op Out Of The Tunnel’s Mouth uit 2009, en werk uit z’n Genesistijd (“Firth Of Fifth”, “Blood On The Rooftops”) zorgen voor een afwisselende set. Je zou kunnen zeggen dat er veel nummers voor de zoveelste keer live worden uitgevoerd, maar da’s hooguit voor de fanatieke fan een minpuntje. Voor de gemiddelde Hackett-volger is het een mooie collectie van goed uitgevoerde songs. Helaas volstrekt zonder kraakjes en piepjes.
mij=Inside Out / EMI
4 reacties