Ik heb altijd al een voorliefde gehad voor artiesten die hun eigen werk produceren. Zeker in moderne muziek is productie vaak even belangrijk als uitvoering en compositie, dus wel zo mooi als een artiest ook dat aspect van zijn werk in eigen hand houdt. Daar is wel de nodige zelfkritiek en bescheidenheid voor nodig. Steve Howe mist beide eigenschappen. Hierdoor kan het gebeuren dat hij zingt op zijn cd’s, of een serie van drie cd’s uitbrengt onder de naam Homebrew, die, ach, lees zelf maar. Nu is daar het eerste deel uit een nieuwe serie, Motif. Bij aankondiging was ik nog enthousiast: een overzicht van al zijn stukken voor sologitaar, alles opnieuw opgenomen. Aangevuld met wat nieuw werk, want het moest natuurlijk niet alleen maar een best-of-selectie worden. Die nieuwe stukken zijn erg goed. Sommige solo-arrangementen van stukken die eerder in band-verband zijn verschenen zijn ook prima. Wat is er dan fout gegaan? Welnu, niet gehinderd door enige vorm van eerdergenoemde zelfkritiek heeft Howe besloten om voor alle stukken, die al eerder op cd waren verschenen, een andere gitaar te gebruiken. Op zich een nobel streven, maar daar waar het eerst akoestische stukken betrof, horen we nu opeens een elektrische gitaar. Schraal, blikkerig, en met flink wat echo en delay erachter. Gevolg: het klinkt afschuwelijk amateuristisch, en zelfs zijn eigen Leitmotif “Clap” (mijn favoriete gitaarstuk ooit) is opeens teruggebracht tot een beschamend prutserig klinkend uitprobeerseltje. Meneer Howe: ga u schamen!
mij=HoweSound