Zal ik eens met u delen wat ik een slecht idee vind? Een recensie volproppen met allerhande overbodige feitjes en weetjes. Dat zanger X voor plaat Y producer Z inhuurde die in zijn vrije tijd naast het spelen in band A – waarin we overigens ook gitarist B tegenkomen – regelmatig in kroeg C graag een pilsje mag pakken met de schoonvader van zangeres D. Ondertussen heeft u er volgens mij namelijk nog steeds geen idee van hoe deze plaat in de oren van die scribent klinkt. Want ik vermoed dat u toch vooral dat het liefste wil weten. Het is immers een recensie en geen popquiz. Gewoon kort en krachtig zonder al te veel opsmuk. Met datzelfde idee moet Steve Turner voor de opnames van zijn tweede soloplaat de studio zijn binnenlopen. Hierop waagt de voormalige gitarist van grungerockers Mudhoney zich voor een perfect afgemeten half uurtje aan de alternatieve countryrock. En dat doet hij met verve. Het is misschien even wennen aan de onvervalste countryknauw die hij zichzelf voor de gelegenheid heeft aangemeten, maar gelukkig kukelt hij nergens over het randje van de kitsch. Met zijn rechttoe rechtaan aanpak weet hij mij prima te vermaken, met name door zich in de teksten op een heerlijk ironische manier bloot te geven. De echte juweeltjes zijn de momenten waarop hij in duet gaat met Holly Golightly (voor al uw alt.countryduetten!). Heeft u nu echt nog meer details nodig om u ervan te overtuigen dat dit dus een wel hele puike plaat is?
mij=Beautiful Happiness / Munich