Een van de mooiste stemmen in de popmuziek is die van Steve Winwood. Naast zijn stem is hij ook bekend om zijn hammondorgelspel. Beide zijn uiteraard weer te vinden op zijn nieuwe schijf Nine Lives. Winwood zat in veel beroemde groepen zoals de Spencer Davis Group (“Gimme Some Lovin'”), Traffic (Mr. Fantasy blijft een geweldig album) en Blind Faith (met Eric Clapton). Bands die ik ontdekte in mijn (eind)pubertijd, begin tachtiger jaren. Zijn eerste solo-album bracht hij in 1977 uit, zijn laatste in 2003. Zijn grootste hit was “Higher Love” (1986). Ik zal eerlijk zeggen dat ik na het horen van dit nummer geen enkele behoefte had om me verder in zijn solocarrière te verdiepen. Zijn muzikale stijl sprak me simpelweg niet aan. Toch was ik wel benieuwd naar de huidige muzikale status van deze Brit, alleen al door zijn verleden. Op Nine Lives presenteert Winwood zich met negen popsongs van eigen hand waarin de nodige funkinvloeden te horen zijn. Zijn band bestaat voornamelijk uit muzikanten die bij zijn vorige album ook al opdraafden. Het zijn muzikanten die weten wat ze doen. Noemenswaardig is de gastrol van Eric Clapton op “Dirty City”, dat meteen de eerste single werd. Winwood weet hoe je songs schrijft. Tot zover valt er dan ook niets negatiefs te zeggen. Maar… wat is Nine Lives een veilig album geworden: nergens vliegt er eens iets uit de bocht, nergens gebeurt er iets onverwachts. Winwood maakt dan ook een cd die perfect past in de wereld van de zogeheten FM-Pop waaronder ik het late werk van Dire Straits, Fleetwood Mac en Eric Clapton schaar. De dollars zullen vast en zeker binnenstromen, maar ik zou mijn eigen geld toch eerder uitgeven aan zijn werk dat hij eind jaren zestig en begin jaren zeventig maakte.
mij=Windcraft / Sony