In interviews geeft Steve Wynn aan nogal van verschillende muziekstijlen te houden en snel beinvloedbaar te zijn door anderen. Daar is geen woord van gelogen, want Static Transmission is een diverse verzameling geworden. Het zou bijna een leuke quiz worden om bij elke track van de plaat de invloeden te herleiden. Zo loopt “What Comes After” over van John Lennon, “Candy Machine” van de Beatles en “Keep it Clean” had op een TheThe plaat kunnen staan. Snelheidsduivel “Amphetamine” Velvet Underground met een hoog Rolling Stones gehalte in het slotakkoord. Op “Maybe Tomorrow” zou Waterboys kopman Mike Scott jaloers zijn. En Dylan kan “A Fond farewell” zo opnemen voor een volgende plaat. Bijna nonchalant zet Wynn de invloeden naar zijn hand en smeet er zijn vaak mooie liedjes van. Het zou de kwaliteit echter wel ten goede komen als hij wat meer schifting aan zou brengen in zijn liedjes en zou wachten tot hij (nog) meer goede liedjes heeft voor een plaat. Niet dat Static Transmission een slechte plaat is overigens, maar niet alle tracks het hoge niveau dat hij wel in zijn mars heeft. Zou het jachtige New York met zijn vele indrukken er de oorzaak van zijn dat hij wel een liedjesmachine lijkt die moet blijven draaien? Misschien is verhuizen naar een kleinere stad een idee om echt een meesterwerk af te leveren?
File: Steve Wynn & The Miracle 3 – Static Transmission
File Under: Rock (zo staat het immers achter op de CD)