Ik ben benieuwd wat de volgende stap zal worden die Steven Wilson met Porcupine Tree gaat zetten. Gaat-ie proberen de band de stap te laten maken naar nóg grotere zalen? Ik gok van wel, want hij heeft in zijn andere projecten (Blackfield, No-Man en Bass Communion) genoeg plek om zijn ei kwijt te kunnen. Anders brengt Wilson gewoon nog een cd onder eigen naam uit. Zoals hij nu doet met Grace For Drowning. Deze nieuwe cd is nog het beste te beschrijven als een potpourri van alles wat Wilson tot nu toe uitbracht. Zonder dat dat overigens een kliekjesgevoel geeft. Dat zou ook totaal niet bij controlfreak Wilson passen. Het voordeel van deze dubbele solo-cd is wel dat doordat alle moods van Wilson de revue passeren je als luisteraar wel scherp blijft. Neem alleen al het duizelingwekkende “Raider II” dat met zijn drieëntwintig minuten de helft van de tweede cd vult. Het is een adembenemende luistertrip waarin Wilson laveert van momenten van bijna stilte naar freaky jazz en bijna lompe bombastische rockriffs. Het zou ook goed kunnen zijn dat ik daarom zijn laatste twee solo-cd’s zelfs beter vind dan de cd’s die Wilson uitbrengt onder andere namen. De twee schijven van Grace For Drowning zijn ook minder toegankelijk dan de laatste platen van Porcupine Tree, maar daar heb ik ook niet zoveel moeite mee. Ik vind het wel prettig dat Wilson mij als luisteraar keer op keer uitdaagt.
mij=Kscope / Bertus
4 reacties