Het was als voor het eerst naar bed gaan met je nieuwe liefde na een mislukt huwelijk van zeven jaar: ik had geen idee wat te verwachten en de verwachtingen die ik bleek te hebben waren gebaseerd op die zeven voorgaande jaren, of je dat nu leuk vindt of niet. Achteraf was ik de eerste keer dat we elkaar beminden te overdonderd om er iets zinnigs van te vinden. Ik geloof zelfs dat ik besloot dat ze niet zo leuk was als ik had gedacht en gehoopt. Had ik hier nu weken lang naar uitgekeken? Misschien dacht ik wel terug aan wat er niet meer was. Maar haar lokroep was sterker dan de rede en dus waagde ik er nog een tweede date aan. Mijn zenuwen speelden zelfs op: als dit niks was dan bleef ik voortaan wel alleen. Dat gezeik ook elke keer weer. Gelukkig zette ik door. Want ze bleek dan wel anders te zijn dan wat ik gewend was, maar zeker niet slecht. Integendeel. En bij de derde date bleek ze zoveel leuker te zijn dan mijn vorige liefde zodat de avond voorbij vloog. Kleine dingetjes, die me aangenaam verrasten: ze bleek bijvoorbeeld niet de behoefte te hebben elke stilte te vullen met geroffel op de tafel als we zaten te eten. En de liedjes die ze neuriet als ze denkt dat ik haar niet kan horen zijn zo… lieflijk dat ik ze de hele dag in mijn hoofd hoor nagalmen. Maar maak haar niet boos. Dan vliegen de meubels door de kamer en kan ze venijnig uithalen. Dat geeft niets, je moet elkaar immers af en toe ook gewoon de waarheid kunnen vertellen. Om het daarna weer goed te kunnen maken. Dus liggen we de laatste dagen te rollebollen, zoals nieuwe geliefden dat kunnen voordat ze kinderen krijgen, elkaar niet meer weten te verrassen en de sleur uiteindelijk keihard toeslaat. Maar weet je? Misschien gebeurt dat dit keer wel niet. Misschien is ze wel anders. Misschien weten we elkaar keer op keer weer te verrassen, zo lang kennen we elkaar nog niet. Misschien, zo betrapte ik mezelf laatst, heel misschien is ze wel mijn laatste liefde. Mijn grootste liefde. Ik denk dat ik haar maar eens wakker ga maken.
mij=Kscope