Straf – Pompen Of Verzuipen

Als geboren en getogen Brabantse heb ik ook in Den Haag gewoond en jarenlang in Amsterdam gewerkt, dus niemand kan zeggen dat ik het niet geprobeerd heb. Maar uiteindelijk, uiteindelijk roept altijd weer mijn Brabantse land. En dus ben ik daar alweer jaren terug, gelukkig en wel. Vandaar ook dat ik blij was te ontdekken dat we in Brabant zoiets hebben als Straf. Deze zeven Brabantse mannen, met wortels in voornamelijk Den Bosch en Tilburg, omschrijven hun muziek zelf het liefst als ‘pompende polderpolka’. Een treffender omschrijving had ik zelf niet kunnen bedenken. Accordeons, een banjo en een trombone (oh, en de zelf uitgevonden voetpomptoeter niet te vergeten!) zorgen direct voor een sfeer waarbij je zin krijgt om elkaar om de nek te vallen en een gezellig feestje te vieren, Enige bluesrock wordt niet geschuwd (“Kabbel kabbel”) en regelmatig doet hun muziek denken aan De Kift, maar altijd met een zachte g. Daarbij moet overigens meteen ook gezegd worden dat de beelden die Straf schetst in de teksten op Pompen of Verzuipen van een ongekende schoonheid zijn. Ze doen denken aan Jacques Brel in zijn “Mijn Vlakke Land” of aan de gedichten van Marsman (Straf’s “Denkend aan Holland” rept over ‘Denkend aan Holland zie ik het wassende water’), waarmee deze cd zich begeeft op het snijvlak van muziek en kleinkunst. En als dat gebeurt op de manier zoals Straf dat doet, kun je daar als Brabander alleen maar heel trots op zijn.

mij=Sonic