Soms word je door een speling van het lot opeens op een plezierige manier gedwongen eens iets geheel anders te doen. Zo ook toen Hard to Look at, Easy to See per abuis tussen mijn recensie-cd’s terecht kwam in plaats van in de brievenbus van DubbelMono, voor wie het eigenlijk bedoeld was. En hoewel ik absoluut niets heb met gruizige garagerock (zoals Storm het waarschuwend omschreef toen ik vroeg of ik de cd dan maar zou bespreken) heb ik me uitstekend vermaakt met de punkerige vrolijkheid van Submarine Races. Hard to Look at, Easy to See klinkt allemaal heerlijk ongecompliceerd en ongepolijst, zoals dat hoort bij het genre heb ik me laten vertellen. De obligate bezetting van zang, gitaar, bas, drums en verder vooral helemaal niets past goed bij het materiaal. Of andersom, daar ben ik nog niet helemaal uit. Wat me nog het meest verraste was hoe melodieus de muziek is. Hierdoor klinkt het, ondanks de recht-toe-recht-aan-eenvoud, heerlijk gevarieerd en hier en daar zelfs verrassend. Met hun gemiddelde lengte van twee minuten zijn de meeste nummers voorbij voor je er erg in hebt, maar ach… een volgend nummer begint en daarmee een nieuwe portie punkpret. Lezers die hiermee verwachten dat ik van mijn geloof (akoestisch symfonisme) ben gevallen kan ik geruststellen: volgende keer weer een recensie van muziek met langere nummers, meer instrumenten en pompeuzere teksten!
mij=In The Red / Konkurrent