Joeri Cnapelincks. Zijn achternaam lijkt rechtstreeks overgenomen uit een verloren gewaande Asterix en Obelix-strip en de namen van zijn vorige bandjes (Kawada, De Anale Fase) waren op zijn zachtst gezegd curieus. Zijn talent is echter groot. Dat bewijst hij wederom op de debuut-cd van Sunday Bell Ringers. Eigenlijk zou deze cd de tweede cd worden van Kawada (drie leden spelen nu mee), maar de sound van de nieuwe liedjes vond Joeri dusdanig verschillend van Kawada’s debuut dat-ie er maar een nieuw stickertje opgeplakt heeft. Hoe dat dan klinkt? Dat wisselt nogal eens. Soms klinken de Ringers extravert weird op Flaming Lips-achtige wijze, soms euforisch orkestraal zoals Arcade Fire het doet, maar net zo gemakkelijk gooien Cnapelincks en consorten het over een Radiohead-achtige boeg als ze de elektronica wat meer de vrije hand geven. En als het moet husselen ze deze drie in een potje door elkaar en zien wel wat er als resultaat uitkomt. Dat valt nooit tegen en klinkt prettig eigenwijs. Het zou me niet verbazen dat wie het ietwat simpele rockgeluid van de laatste dEUS maar niets vindt, hier een uitstekend alternatief voor handen heeft. Een fijn hoogtepunt op de cd wordt bereikt wanneer Amatorski aanschuift voor de op een synthesizerbedje genestelde fluisterballade “Like Home”. Luister maar eens naar het duister bombastische “Angry Rabbits”, dat ze knap laagje voor laagje opbouwen en dat echt niet onderdoet voor menig Radiohead-song. Dat ze zichzelf neerzetten als ‘a noisy bunch of kids’ in de titelsong is dan ook een kleine leugen. Daar is de band veel te divers en getalenteerd voor.
mij=Zeal / Konkurrent
2 reacties