Zondagochtend. Ik draai me nog eens om in bed. Mmmm, lekker warm. Ik mik Supercilious in de cd-speler, druk op play en zo begint de dag. Tergend langzaam glijden de synths door de kamer, eerst dreigend en zwaar, dan weer vol en lief. Een elfje streelt me terwijl ik mijn gezicht was. Ze schijnt Yucky Yummi te heten. Ze zingt iets, maar ik kan niet verstaan wat. Kleine knipjes, tikjes, drupjes, gedempte beats en een xylofoon geven vorm aan mijn ontbijt. Maar het eerste album van Supercilious, Next time we go sublime, van eind 2004 alweer, heeft niet overal die prille warmte. De helft van het album mist melodie en is mij te experimenteel. De beste tracks vind ik “Marion Spike”, “Back to the old summer holidays” en “Energy has forgotten my arms” (wat een titel!) Toen ik die laatste een paar weken terug opzette bij het hippe verjaardagsfeestje van Monchito in een Nijmeegse studentenkroeg (waar vage jazz gewoon naast AFX en Vitalic gedraaid werd), kwamen er meteen mensen vragen wat dit was. Ik heb zo’n idee dat dit huiskamerproject van de Fransman Alexandre Vaudin het in kunstenaarskringen wel goed zal doen. En die mensen kunnen dan meteen hun lol op met de recent verschenen opvolger, Viva El Protocole, My Friends! geheten, die zes matige remixen en twee nieuwe nummers in die warme ontwaakstijl bevat. Slechts één remix valt op, de “Butterfly Steack Mix” van ene Alban Punition, omdat hij na drie minuten uit het protocol losbarst in een bevrijdend snelle drum’n’bass-vierkwartsmaat. Niet subliem, wel prettig. De “bonusremixen” die als mp3 online staan lijken tenslotte in weinig meer op Supercilious. Vooral die van Feubo (gitaarnoise met døbbele basdrøms) en Red Shift (heftige dnb) zijn leuk. Maar misschien dan weer niet om mee wakker te worden.
mij=Monopsone