De vaandeldragers van de Noorse jazz/improv scène hadden vorig jaar een bittere pil te verwerken. Na zeker vijftien jaar deel uit te hebben gemaakt van Supersilent, legde drummer Jarle de stokken neer bij het jazzcollectief dat nooit oefent maar wel keer op keer spannende werken aflevert. Ik had verwacht dat Arve Henriksen, zelf bekroond trompettist en tevens drummer en zanger, vaker de percussie zou oppakken of een nieuwe drummer zou inlijven. Maar het verlies werd verwerkt met drie Hammondorgels, wat resulteerde in de meest saaie plaat tot nu toe. Gelukkig herpakt het trio zich met plaat nummer 10. Het is een volledig percussieloze plaat geworden, met een glansrol voor trompet en verrassend veel piano. Dat laatste zit me dwars. Piano-improvisaties zijn in de jazz oververtegenwoordigd, zodat het ten koste gaat van het unieke geluid van de groep. Lees dit echter wel met een flinke scheut zout, want ook 10 is op en top Supersilent. Het wegvallen van percussie brengt de ‘akoestische ambient’ van Helge Sten (Deathprod) verder naar het oppervlak, wat absoluut naar meer smaakt. En het samenspel op “10.6” is zo onaards mooi dat het kan wedijveren met het beste van 6. Dat album staat nog altijd in de boeken als het mooiste, meest harmonieuze album van Supersilent. Met 10 levert het trio misschien niet het beste uit hun langlopende carrière af, maar wel een van hun mooiste. En eind september worden we al verwend met 11.
mij=Rune Grammofon / Konkurrent