‘Selected Tracks From Breathing And Not Breathing’, daar moet uw popscribent het mee doen. Een beetje zuinig van het doorgaans zo sympathieke Jagjaguwar-label. Maar minder vreemd als je bedenkt dat de volledige boxset vier cd’s beslaat. Daarop is (vermoed ik) al het materiaal dat de Supreme Dicks ooit opnamen verzameld. En afgaande op de negen hier vertegenwoordigde liedjes wordt dat genieten. Als je tenminste van valszingende slackers houdt, die in hun garage zitten te pielen. Zwabbermuziek in optima forma. Je kunt de band een onbekend neefje van Pavement noemen, maar ik associeer deze stijl meer met andere lo-fi helden als Guided By Voices of de verzamelalbums van ons eigen Livingroom Records. De muziek straalt een soort soort kinderlijke magie uit – en dito humor, zie bandnaam – waarvoor je elke gene of pretentie opzij moet zetten. Als muzikant én als luisteraar. Je spreekt de twaalfjarige in jezelf aan, die op één regenachtig middagje een cassettebandje maakt. Dat gevoel. Dat de band in werkelijkheid wél behoorlijk ingenieuze gitaarpartijen neerlegt, verandert daar eigenlijk niks aan. Je zingt zoekend tot je geen melodie weet, en als er dan nog drie minuten ‘liedje’ over blijkt, babbel je die maar improviserend vol.
Eveneens garage, maar dan op de lawaaiige manier, is Odonis Odonis. Van dit eenmansproject geen re-release maar een vanzelfsprekend kort full-length debuut, waar de Canadees Dean Tzenos al gitaarsurfend een stuwdam te lijf gaat. Harde klappen, krassende gitaar, en op z’n Mark E. Smiths gezongen. Attitude is hier alles. En die zit meer dan goed. Hij opent zoals Tarantino zijn meesterwerkjes placht te beginnen. Je dick vooruit en de ballen ingedaald. En waag het eens om genade te smeken. Dan krijg je met “White Flag Riot” op je donder. ‘Bang-Ba-Bang’ is de enige tekst die ik daarin weet te verstaan. Meer hoeft ook niet. De beestachtige drums geven de noise net genoeg structuur. Na het overdonderende begin neemt Tzenos wat gas terug. En als teken van geboden kwaliteit gaat ook dat ‘m heel aardig af. Bovendien hoor je dan nog eens een basloopje. Sowieso is de tweede helft van het album wat meer leftfield. (Passend bij label FatCat.) “We Are The Leftovers” gaat zelfs nogal sloffend van start, om zichzelf uiteindelijk al woehoend alsnog aan te zwengelen, in The War On Drugs-stijl. In de slottracks keren de snerpende lickjes gelukkig nog een keer terug. “Ledged Up” is cooler dan cool.
mij=Jagjaguwar & FatCat
4 reacties