Toen Judy Blank ruim een week geleden aankondigde mee te gaan als support act op de Europese tour van de Amerikaanse band SUSTO, ging er bij het horen van die bandnaam geen lichtje bij me branden. De band heeft in februari toch al hun derde album Ever Since I Lost My Mind uitgebracht, dus redenen genoeg om eens te gaan luisteren. Eerst even de feiten: SUSTO is een band rondom zanger/gitarist Justin Osborne uit Charleston. Rond 2013 verbleef hij, na het opdoeken van zijn jeugdband, een tijdje in Cuba waar hij de naam SUSTO voor zijn nieuwe band vond. Het betekent zoveel als angst, afschuw of het gevoel dat een paniekaanval oproept, maar ook de onthechting tussen lichaam en ziel. De titel van SUSTO’s derde album lijkt aan te sluiten bij de bandnaam. Dat blijkt wel mee te vallen, het album biedt een terugblik op Osborne’s verleden met thema’s als drugs en religie en zijn weg naar de volwassen man met vriendin en kind op komst die hij nu is. Op de vorige twee albums klonk SUSTO nog als een alt.country band, nu is het geluid soms wat steviger en zou ik ze eerder bestempelen als een indiefolkrockband. In “Last Century” en “Livin’ In America” wordt er wat meer gas gegeven, eigenlijk zijn het twee rechttoe-rechtaan-rocksongs. Klinkt lekker, maar SUSTO klinkt naar mijn mening het beste als ze het kleiner houden. Wanneer Osborne begint te zingen in “If I Was” denk ik even dat ik Jackson Browne hoor, evenals in het emotionele “No Way Out”. “Esta Bien” is een Spaanstalig uitstapje dat terugblikt op de Cubaanse jaren. Justin Osborne vertelt in twaalf melancholische liedjes de weg die hij afgelegd heeft van puberige punker naar beginnend muzikant in Cuba tot de volwassen man en muzikant die hij nu is. Ever Since I Lost My Mind is een prettige indiefolkrockplaat die per luisterbeurt blijft groeien.
Rounder
File: SUSTO – Ever Since I Lost My Mind
File Under: Geen paniek
File Facebook: [SUSTO op Facebook]
File Twitter: [Tweets van SUSTO]