Zeroes QC van Suuns begint krakend, slijpend en behoorlijk onheilspellend. Een ronkend industriële synthesizer dreunt de plaat langzaam op gang. Even later kleurt een wat vrolijker klinkende synth de donkere tonen wat bij, en voor je het in de gaten hebt is albumopener “Armed For Peace” op gang. Van een Transformers-ballad naar garagerock met soul in 90 seconden. Daarna gaat het pas goed los; als de lijzige kopstem van Ben Shemie in de mix valt heb je het idee naar een knap gelukte liefdesbaby van Black Rebel Motorcycle Club en Queens Of The Stone Age te luisteren. Met die omschrijving heb je nog maar een deel van het geluid van Suuns te pakken. Want waar shoegaze en post-rock/punk de plaat hun rauwe scherpte geven, komt de warmte op Zeroes QC vooral uit de dikke laag elektronica. Natuurlijk zijn de jaren 80-invloeden overduidelijk aanwezig, maar Suuns weet hun muziek verrassend eigentijds te houden. Dat is deels de verdienste van producer Jace Lasek (The Besnard Lakes), die een belangrijk deel uitmaakt van de indiescene in Montreal waar de laatste jaren zoveel moois vandaan komt. Een van de hoogtepunten van de plaat is het epische “Sweet Nothing” (7 minuut 3!) dat net zo bezweert als Holy Fuck op een goeie dag. Daarna neemt Suuns gas terug om vervolgens niet meer op gang te komen. Da’s jammer, want god wat waren we lekker aan het stampen, schreeuwen, rocken, duwen, scheuren en huffen en wat al niet meer. Maar met pareltjes als “Fear” en “Organ Blues” is het genoeglijk uitpuffen.
mij=Secretly Canadian / Konkurrent
4 reacties