In de auto heb ik meestal m’n iPod op de shufflefunctie staan. De rauwe vocalen die me daarbij zo nu en dan tegemoet kwamen maakten me erg nieuwsgierig. Afgezien van Brian Johnson en Lemmy heb ik er daar niet zoveel van, maar deze rauwe vocalen – hoe beperkt ook – bevielen me goed. Na een paar keer wist ik dat dat Switch Opens was. Nu de hamvraag: zou ik het een album lang leuk blijven vinden? Het antwoord is een volmondig ja. Dit is hun derde album, zij het het eerste onder de naam Switch Opens. De vorige twee verschenen onder de commercieel hopeloze bandnaam Fingerspitzengefühl. Het gevoel voor commercie is er met de wijziging echter nog steeds niet, getuige de onbegrijpelijke en onbegrijpelijk lelijke hoes. Muzikaal is het echter lekker wat deze Zweden laten horen. Een mengeling van metal, punk, psychedelica, een enkele keer afgewisseld met een stukje progmetal, en dat alles in een soort doomverpakking. Subtiel is het zelden, het tempo ligt redelijk hoog en de acht songs zijn toch niet kort te noemen. Niettemin kreeg ik nergens het gevoel dat het nu wel eens afgelopen mocht zijn. Integendeel, de power en energie, de bas die de songs voortdrijft, de loodzware riffs in drop d-stemming die er overheen beuken, die stem van Jesper Skarin, het blijft steeds weer lekker. En dus blijf ik Switch Opens opzetten. En nog eens. En nog eens…
mij=GMR / Bertus