Waarom Nick Sanborn en Amalia Meath (zangeres in het folktrio Mountain Man) hun samenwerking nogal saai Sylvan Esso hebben genoemd is me onduidelijk, maar de associatie met een Franse jongensnaam past eigenlijk wel. Er had zo een Franse knoppendraaier achter deze gevarieerde collecties electro-songs kunnen zitten. Soms meer geschikt voor de hippe nachtclub, maar tegelijkertijd op genoeg momenten stemmig en jazzy. Ik haalde dankzij het tweetal voor het eerst in jaren Télépopmusik weer eens uit de archieven. (Wie kent díe nog?) “Coffee” heeft dezelfde gefilterde vocalen, tinkelende belletjes en een diepe groove. Eerder op de plaat flirt Sylvan Esso met echte hits. Opener “Hey Mami” is dubstep-cool, en “Could I Be” kirt en knort vrolijk. Tegen de tijd dat dat de potentiële succesnummers op zijn krijgt het album nog wat meer klasse. Het is makkelijk wegdromen met een zangeres van een dergelijke subtiele klasse. Meath heeft elke stembuiging volledig onder controle, om nog te zwijgen over de chique meerstemmige passages.’All I want from you is a letter, and to be your distant lover.’
mij=Partisan/Rough Trade
4 reacties