In de trein zag de jongen tegenover mij dat ik T-99‘s nieuwste cd Cherrystone Park uit mijn tas pakte om te gaan beluisteren. Hij knikte naar de cd en zei: ‘Dat is een goeie plaat joh! Nog beter dan hun vorige albums.’ Ik bekende hem maar gelijk dat ik die cd’s nog nooit gehoord had. ‘Nou, als je deze goed vindt, dan kun je die andere cd’s ook blind aanschaffen.’ Ik bekende hem ook maar gelijk dat ik deze cd niet zelf aangeschaft had, maar dat ik mijn oren belangeloos beschikbaar stelde om er naar te luisteren en er vervolgens als de cd me bevalt er een gratis stukje reclame voor te maken. En zoniet dan zou ik het net zo eenvoudig gratis afkraken. Zonder moeite. ‘Als je dit afkraakt dan heb je wat mij betreft weinig kaas van muziek gegeten’, stelde hij ferm. We lulden nog een tijdje verder over muziek en waar ik dan die stukjes voor schreef. Toen we smaken gingen uitwisselen en hij na wat heen en weer gepingpong hoorde dat ik wel blokjes kaas lustte van Stuurbaard Bakkebaard, Krang en Tom Waits zei hij me dat ik dan zeker wel een positief stukje zou schrijven over T-99. ‘Zij nemen ook rauwe, onversneden blues als uitgangspunt en borduren daar vandaan alle kanten op’ Hij somde de stijlen op die zouden langskomen in mijn stukje: soul, surf, gospel, americana, jazz en nog een stuk of vijf. Hij leek wel het eenmanspromotieteam van T-99, zo enthousiast sprak hij over Cherrystone Park. En weet je wat het leuke is? Ik luisterde naar het plaatje. En deed dat nog eens. En nog een keer en dacht: ‘Gozer, je had helemaal gelijk. Cherrystone Park, dat is een goeie plaat joh!’
mij=Sonic