De klasse van Taking Back Sunday zat ’em vooral in de manier waarop Fred Mascherino en Adam Lazzara elkaar aanvulden in de zang. Op hun vorige cd Louder Now leverde dat ondanks de overstap naar major Warner een briljante knalplaat op. Toen ik hoorde dat Mascherino Taking Back Sunday ging verlaten had ik er dan ook een hard hoofd in of een volgende cd net zo goed zou zijn als die plaat uit 2006. Want ook qua gitaarspel drukte Mascherino een behoorlijke stempel op het geluid van Taking Back Sunday. Het verlies blijkt mee te vallen op New Again. Voor Mascherino’s gitaarpartijen heeft de band een adequate vervanger gevonden in de persoon van Matthew Fazzi en Lazzara redt zich in zijn eentje ook best qua zang. Toch mis ik die aanvullende zang van de twee heren wel, al doet Fazzi stinkend goed zijn best in de tweede zanglijnen. Dat alles niet in goede harmonie verlopen is blijkt wel uit “Summer, Man” waar Mascherino nog even wat onvriendelijke woorden naar zijn hoofd geslingerd krijgt. Wat ook onmiskenbaar is, is dat de band weer wat verder naar rechts, richting ‘ordinaire’ rock opgeschoven is qua geluid. Natuurlijk zijn er nog wel degelijk tracks die onder emo te scharen vallen, maar dat Lazzara me bij vlagen doet denken aan een schreeuwende Eddie Vedder (en dat is lief bedoeld) geeft te denken. Of niet natuurlijk, als je vindt dat een band altijd zijn eigen weg moet zoeken en moet groeien met de jaren. Ik blijk hier in het geval van Taking Back Sunday wat behoudender in te zijn dan ik van mezelf gewend was. Aan de andere kant: de liedjes nestelen zich nog steeds bijna irritant snel in mijn grijze massa. Daar is duidelijk nog niets aan veranderd. Zo New Again is het dus niet. Goed wel.
mij=Warner